Kasztanowce to dostojne drzewa alejowe o regularnym pokroju, dekoracyjnych liściach i białych kwiatach pojawiających się w maju i wszystkim znanych owocach w kolczastych łupinach, które zbieramy jesienią. Duże pięciopalczaste liście, osadzone na długim ogonku przebarwiają się jesienią na ciepły żółty kolor. Jedne z pierwszych kasztanowców białych trafiły z Austrii do Polski w 1587 roku i zostały posadzone w Łobzowie pod Krakowem. Pochodzą z  Półwyspu Bałkańskiego i Azji Mniejszej. 

Kasztanowiec to roślina niewymagająca – dobrze rośnie nawet w każdej przepuszczalnej i przeciętnej glebie o wyższym pH, czyli o odczynie od obojętnego po zasadowe. Pełnię swoich walorów rozwinie na stanowiskach w pełnym słońcu, ale toleruje niewielki półcień. Kasztanowiec nie ma dużych wymagań wilgotnościowych, wystarczą im gleby umiarkowanie wilgotne i doskonale radzi sobie z niedoborami wody i suszą. Szkodzi im jednak nadmiar wilgoci i stagnująca woda. Nie szkodzi mu zanieczyszczone i przesuszone miejskie powietrze. 

Drzewa, nawet młode, są całkowicie mrozoodporne. Ich wrogiem numer jeden jest uporczywy szkodnik jakim jest szrotówek kasztanowcowiaczek, osłabiający i niszczący niemal wszystkie kasztanowce białe w Europie. By zapobiegać inwazji motyla należy regularnie usuwać opadające liście, w których zimują owady oraz sprzyjać zadamawianiu się w ich koronach sikorek, będącymi naturalnym wrogiem szkodnika. 
Ze względu na bardzo duże rozmiary i rozłożystą gęstą koronę kasztanowiec biały to drzewo raczej do dużych założeń. Roślina doskonale sprawdzi się w grupie sadzona nieregularnie w parkach lub jako drzewo alejowe.

Z przypadkowego skrzyżowania dwóch gatunków kasztanowca – białego i krwistego pochodzącego z Ameryki Północnej, powstał kasztanowiec czerwony (Aesculus x carnea). Jego zabarwione na różowo-czerwony kolor kwiaty będą wspaniałą ozdobą większych przydomowych ogrodów, bo dorasta do wysokości około 15–20 m. Ma dosyć rozgałęzioną koronę, jednak nie tak wznoszącą się do góry jak u kasztanowca białego. Od liści kasztanowca zwyczajnego odróżnia je nieco ciemniejszy kolor oraz to, że są bardziej skórzaste i błyszczące. Na dodatek nie przebarwiają się wraz z nadejściem jesieni, lecz opadają zielone. Drzewo kwitnie obficie, a kwiaty pojawiają się dwa tygodnie później niż kasztanowca białego. Owoce mają torebki z niewielką liczbą kolców lub całkiem gładkie i jest ich zdecydowanie mniej niż u kasztanowca białego. Jest bardziej odporny na szrotówka. Nadaje się do parków, alei i dużych ogrodów. Do obfitego kwitnienia wymaga słonecznego miejsca, głębokiej i żyznej gleby

Kasztany jadalne (Castanea sativa) można uprawiać w Polsce, ale w cieplejszych rejonach kraju. Drzewa te wytrzymują temperaturę do –30°C, jeśli temperatura spada poniżej lub mróz trwa długo – rośliny mogą przemarzać. Po przemarznięciu zwykle odrastają nowe pędy, ale przez kilka następnych lat drzewa słabo rosną i chorują. Szczególnie narażone na uszkodzenia przez mróz są młode rośliny. Dlatego należy je przed nadejściem zimy osłaniać słomianymi chochołami. Kasztany jadalne najlepiej sadzić w miejscach zacisznych i osłoniętych od mroźnych wiatrów. Drzewa te nadają się jedynie do dużych ogrodów, gdyż dorastają do 20-30 m wysokości i tworzą rozłożyste korony. Kasztan jadalny łatwo odróżnić od kasztanowca pospolitego po ząbkowanych liściach, które są pojedyncze, a nie dłoniastozłożone. 

 

 

 

 

Barbara Błaszczyk i Anna Łoś